Renata

     Osobiście doświadczyłam, jak bardzo Bóg mnie kocha dopiero parę lat temu. Zanim poznałam Miłość Boga, był On dla mnie daleki, odległy a tak naprawdę nie istniejący w moim życiu, nie interesujący się mną.

     Moja relacja z Bogiem opierała się bardziej na tradycji niż na wierze w Niego. W moim rodzinnym domu nie rozmawiało się o Bogu. Chodziłam co niedzielę do kościoła i słyszałam o Miłości Boga, ale nigdy nie umiałam odnieść tej miłości do mnie. Nie widziałam działania Boga w moim życiu, bo tak byłam zajęta swoimi sprawami i tak bardzo liczyłam tylko na siebie.

     Na innych, którzy potrafili z entuzjazmem mówić o Jego żywej i miłującej obecności w ich życiu patrzyłam z niedowierzaniem ale i z zazdrością. Ja też chciałam być tak kochana przez Boga jak inni to opowiadali. Bardzo zapragnęłam móc uwierzyć w Boga żywego i obecnego, prawdziwie mnie kochającego. To moje pragnienia zaowocowało.
     Na rekolekcjach ewangelizacyjnych poznałam prawdę o miłości Boga do mnie. Gdy usłyszałam: „Umiłowałem cię miłością odwieczną” i „Oto wyryłem cię na obu dłoniach" - dotarło do mnie, że Bóg kochał mnie zawsze, od samego początku mojego istnienia , że On zawsze o mnie myślał , troszczył się . Zawsze to On o mnie zabiegał i czekał na mnie. Czekał cierpliwie wiele lat. Zrozumiałam wtedy , że Bóg kocha mnie tak wielką i żarliwą miłością , że moja dotychczasowa obojętność i tak nie zrażała Go do mnie. Pomimo tego, że ja nie byłam Mu wierna, On nigdy ze mnie nie zrezygnował. Łaska jaką wtedy otrzymałam spowodowała , że uwierzyłam , że Jezus umarł na krzyżu też za mnie i zrobił to z miłości też do mnie. To było dla mnie wielkie odkrycie. Ale wiem dzisiaj , że ja sama był tego nie odkryła, to Pan Bóg udzielił mi Swojej łaski, ażebym mogła w końcu po tylu latach poszukiwań przyjąć ten dar.

     W Miłość Boga trzeba uwierzyć a potem trzeba ją przyjąć.
Uwierzenie, że Bóg mnie kocha przyniosło mi wewnętrzny spokój, którego do tej pory nie miałam. Przedtem zamartwiałam się wszystkim , dziećmi, domem, mężem, pracą. Jak to mówił mój mąż „uprawiałam czarnowidztwo” bo we wszystkim widziałam jakieś zagrożenie. To wszystko oddałam wszechmocnej Miłości Boga. Teraz na co dzień odczuwam opiekę Boga. On wszystko o mnie wie. Im bardziej mu ufam , tym bardziej pozwalam Mu działać w moim życiu. Z Nim czuje się kochana i bezpieczna.
     Również wielkim odkryciem było dla mnie , że Bóg mnie także kocha wtedy gdy grzeszę, że mnie nie potępia, ale mnie rozumie i przygarnia. To wszystko zmieniło mnie, tak że zapragnęłam być bliżej Boga. Zrodziło się we mnie pragnienie życia tak , aby na każdej Mszy św. móc przystąpić do Komunii św. Gdy upadałam w grzech czułam pragnienie szybkiego pojednanie się z Bogiem. Przestałam bać się spowiedzi, bo wiedziałam, że w konfesjonale spotykam się z Bogiem, który mnie kocha , przebacza i przemienia. Stałam się spokojna, przepełniona szczęściem i poczuciem bliskości Boga w każdym moim dniu.
     To Jezus, szukał mnie cały czas , pukał do moich drzwi cierpliwie i wytrwale, aż usłyszałam. Tak bardzo mnie kocha , że żaden mój grzech Go nie zniechęcił , żeby mnie przyciągnąć do siebie. Był zawsze przy mnie chociaż wtedy tego nie wiedziałam. Kocha mnie taką jaka jestem i wybacza mi moje upadki gdy Go proszę o to w konfesjonale. Jest moim Panem i Bogiem.

Chwała Panu!